Przedstawiona obok płaskorzeźba datowana na nie później niż 1150 r.n.e., znajduje się w świątyni Angkor Wat w Kambodży.
Przedstawia ona walkę bogów i demonów, którzy ubijają Morze Mleka, aby wydobyć z głębin eliksir nieśmiertelności. Walka ta zobrazowana jest pojedynkiem w przeciąganiu liny.
Słowo "Angkor" to miejscowa forma słowa "Nokor", które pochodzi od sanskryckiego słowa "Nagara", oznaczającego miasto. "Wat" to słowo oznaczające świątynię we wszystkich krajach Indochin oraz m.in. w Birmie, czy Tajlandii. Połączenie słów "Angkor" i "Wat" oznacza "Świątynię Miejską".
Świątynia Angkor została zbudowana przez króla Surjawarmana II (1113-1150 n.e.) ku czci hinduskiego bóstwa Wisznu, z którym, jako władca-bóg, Surjawarman się identyfikował. Świątynia była budowana najprawdopodobniej przez 32 do 35 lat. Całkowita powierzchnia razem z murami zewnętrznymi i fosą to 2,08 km². Najwyższa z wież mierzy 65 metrów. Mury świątyni zbudowano z laterytu ze względu na jego dużą twardość. Jeden z największych skarbów Angkor Wat to kamienny "arras" ciągnący się na długości ponad 900 metrów, na którym widnieje prawie 20 tysięcy postaci przedstawiających realistyczne sceny z eposów indyjskich Ramajany i Mahabharaty, jak również życie dworu. Godne uwagi jest jedno z najsłynniejszych i najbardziej reprezentacyjnych dzieł w sztuce Khmerów: bogowie wraz z demonami ubijają Morze Mleka, aby wydobyć z głębin eliksir nieśmiertelności. Wszystkie reliefy wyróżniają się nad wyraz subtelnym pięknem i wielką precyzją. Płaskorzeźby w całym Angkor malowano początkowo na wiele kolorów. Pokryte złotem wieże Bajonu mieniły się w słońcu. W samym sercu świątyni, dominując nad wszystkimi innymi elementami, znajdował się złoty posąg Wisznu jadącego na grzbiecie garudy – świętego ptaka o ludzkim ciele, z dziobem i szponami drapieżnika. Jest to najlepiej zachowany przykład architektury Khmerów. Leży 1,3 km na południe od miasta królewskiego Angkor Thom. Angkor Wat został zbudowany jako świątynia hinduistyczna. Koncepcja władcy, stanowiącego uosobienie bóstwa, została tu przetransponowana w lingam - symboliczny obiekt kultu religijnego. Po śmierci panującego, świątynię zamieniano zwykle w mauzoleum. Dżajawarman VII przekształcił budowlę na światynię buddyjską. Po jego śmierci symbole buddyjskie zostały zniszczone i świątyni przywrócono charakter hinduistyczny. Niektóre elementy zostały zamurowane, jak np. otwarta przez Commaille'a w 1908 r. komora z wielką figurą Buddy na najwyższym piętrze.
Warto przeczytać:
Jacek Pałkiewicz, "Angkor". Wydawnictwo Zysk i S-ka, 2007. ISBN 978-83-7506-107-9
Opracowano na podstawie pl.wikipedia.org
